Droga do Naud

Królestwo to mogłoby figurować w słowniku jako ilustracja hasła "fasadowy". W sposób oczywisty musi się zatem liczyć z sąsiadami, o ile chce utrzymać choćby pozorny status. Zaangażowanie w wojne pozbawiłoby ich wszelkiej pozłotki, odsłaniając brzydką prawdę o kraiku. A prawda jest taka, że ich gospodarka leży, kwiczy i litości woła. Wystarczy opuścić mury któregoś ze złotych miast, by boleśnie zderzyć się z rzeczywistością w postaci obdartych i przymierających głodem chłopów, kaszlących i wyczerpanych robotników, którzy pracując od dziecka po kilkanaście godzin rzadko dożywają dłużej trzydziestu lat. Technologia tu nie dociera, praktycznie zatrzymali się w rozwoju dumni z dawno przestarzałych fabryk. O polityce nawet pisać mi się nie chce, bo to domena totalnych debili miękkich fujar i sprzedawczyków, szlag mnie trafia na samą myśl o nich, więc WKM raczy wybaczyć, ale szkoda mi nerwów i papieru na pisanie o tych jełopach. Podsumowując, możemy realizować dowolne plany bez obaw o konsekwencje z ich strony. Jedyną osobą, która trzyma to wszystko ryzach, jest bowiem królowa, a co się zdoła ukryć przed nią, pozostanie niezauważonym przez nikogo. Z wyrazami szacunku, Wasz uniżony sługa Riordan Trevedic